De kracht van empathisch leiderschap

Empathie en leiderschap, wat denk jij? Twee botsende begrippen of een match-made-in-heaven? Tot kort geleden werd empathie niet naar waarde geschat in de zakenwereld. Ten onrechte werden gevoelens op de werkvloer gezien als een teken van zwakte. Maar daar komt nu verandering in. Empathisch leiderschap is in opmars. Maar wat is het eigenlijk?

Empathisch leiderschap haalt het beste uit het team

Incorporeer inlevingsvermogen in leiderschap

Empathie is het zien en begrijpen van anderen hun gevoelens. Het gaat over een inlevingsvermogen voor iemand die het moeilijk heeft, iemand die bang is, of ontgoocheld is, … Maar waarom is dit zo nuttig voor modern leiderschap? Simpel, medewerkers die goed in hun vel zitten, presteren beter. Mensen voelen zich het best wanneer ze begrepen worden. Van zodra inlevingsvermogen geïncorporeerd is in het leiderschap, haal je ook meer resultaat uit het hele team.

In Balance gelooft dat empathie en leiderschap een gouden match zijn. Een teamleider heeft het vermogen zijn/haar medewerkers te doen floreren, groeien en ontwikkelen. Denk aan een functioneringsgesprek. Dat zou geen moment van buikkrampen of nagelbijten mogen zijn. Integendeel, het zou een moment van inspiratie moeten zijn, voor alle deelnemers.

Vanuit dit idee zoomen we verder in op empathie. Empathie draait namelijk niet alleen om het rekening houden met een ander, maar ook met jezelf. Elke persoon heeft een eigen visie op de wereld. Ondanks dat die visies niet altijd overeenstemmen, kunnen twee mensen elkaar toch begrijpen. Hoe komt dat? Communicatie speelt daarin een belangrijke rol. Eenieder heeft een eigen manier van communiceren en denken, gebaseerd op zijn/haar individuele levenservaringen. In andere woorden: iedereen heeft een eigen wereldmodel (MOW, Model Of the World).   Iemands capaciteit om rekening te houden met de ander en zichzelf getuigt van “mowpathie” of het rekening houden met een ander zijn/haar wereldmodel. De term versmelt ‘empathie’ met ‘model of the world’. Iemand die bijvoorbeeld enkel geïnteresseerd is in het invullen van eigen behoeften, getuigt niet van “mowpathie”.

Empathisch leiderschap en teamcommunicatie

Efficient teamwork

In onze Masterclass Communication en Leadership gaan we op zoek naar ons eigen model van de wereld en onze eigen manier van denken. Van zodra we inzicht verwerven in de verschillende denkniveaus van ons menselijke brein kunnen we spreken van een ontwikkeling van “mowpathie”. Die ontwikkeling stelt ons in staat een vorm van communicatie te hanteren waarbij we ons ego loslaten en empathisch zijn zonder te oordelen. Dat is erg verschillend van het soort empathie waarbij we ons eigen MOW, ons eigen denken, toepassen op een probleem van een ander. In dergelijke situatie willen we (misschien met de beste bedoelingen) advies geven. Is dat advies echter wel juist?

95% van de klanten bij In Balance gaat er van uit dat zijn/haar wereldmodel overeenstemt met dat van een ander. Klopt dit wel? Is niet elke individuele beleving van de realiteit gekleurd door een scala aan persoonlijke filters? En belangrijker nog, bereik je op die manier de meest waardevolle vorm van communicatie?

Bij “mowpathie” erkennen we de verschillen en gelijkenissen tussen ons persoonlijk denken en dat van de ander. We varen mee op de emoties van vreugde of leed, maar stellen daarbij onze eigen grenzen. Mowpathie creëert een gezonde wisselwerking tussen respect voor de ander en behoud van eigen waarden. Dit is de meest pure vorm van communicatie creëert balans. Net omdat “mowpathie” zo waardevol is, richt In Balance zich daarop tijdens de Masterclass Communication en Leadership.

Dag Johanna,

Hieronder kan je mijn tekst vinden die ik heb voorbereid. Ik heb mijn verhaal opgeschreven vanuit mijn eigen beleving, weliswaar wat ingekort (want het is nu al zeer lang :)). ik heb hier niet te lang over nagedacht en gewoon onmiddellijk opgeschreven vanuit mijn gevoel.

Het is in orde voor mij om mijn verhaal op de website of socials te publiceren, maar dan wel onder een pseudoniem.

Iets meer dan twee jaar geleden, 24 jaar oud.
De wereld lag aan mijn voeten.
Ik was avontuurlijk, sociaal, ik kwam net terug van een jaar studeren in het buitenland en ik begon mijn eerste job als advocaat.
Voor de eerste keer in toga, mijn eed afgelegd en een mooie positie in één van de meest prestigieuze kantoren in de Benelux.
Ik hoor mensen al denken: ze heeft het allemaal.
Ik had de drang om het goed te doen, wilde mezelf bewijzen en ging totaal over mijn eigen grenzen heen.

Een beetje stress op zo’n eerste job? Dat is toch normaal?
Maar al snel evolueerde mijn ‘herkenbare’ stress in paniek.
Een doodgewone meeting op kantoor met collega’s?
Ik voelde mijn hart bonzen tot in mijn keel, begon te zweten en mijn handen beefden zo hard dat ik totaal verlamde.
Dat laatste vond ik het ergste. Mijn handen. Overal op het werk gebeurde het en ik vreesde zo hard dat mensen het zouden opmerken.

Ik was zo bang dat ze mijn angst zouden zien.

Maar voor elk symptoom is er een middeltje toch?
Dat dacht mijn dokter ook. Ze schreef beta-blokkers voor.
Op het eerste zicht een wondermiddel.
Ik kon alles aan.
Een volle zaal met 30 oude mannen toespreken, een glaasje champagne drinken met een CEO van een groot bedrijf, onderhandelen met tegenstrevers, een pleidooi, noem maar op.
Het leek ineens allemaal weer binnen handbereik.
Maar zonder dat pilletje kon ik niets, was ik weer dat bevende en bange meisje.

Na een jaar wilde ik het afbouwen, want het ging mis.
Ik nam ze niet enkel nog voor mijn werk, maar ook in mijn privé.
Elke keer als de aandacht op mij gericht was of ik aan het woord moest komen, begonnen mijn handen te trillen.

Zelfs tijdens etentjes of koffiepauzes.

De schaamte die ik voelde was overweldigend. Ik zocht hulp bij verschillende coaches, maar niemand kon mij verder helpen.
Ik ging naar artsen omdat ik begon te geloven dat er lichamelijk iets aan de hand zou zijn,

maar op papier bleek ik kerngezond. Hoe dan?
Ik begon mezelf te isoleren, twijfelde aan mezelf en kon de paniekaanvallen nog steeds niet verklaren.
De sociale angst nam mijn leven over.

Die extreem bevende handen… ik was lang op zoek naar de oorzaak.
Ik realiseerde me dat ik dat in mijn studententijd ook al enkele keren had meegemaakt en me er zo hard voor schaamde dat ik mijn handen verstopte.
Een presentatie voor een volle aula, een pleitoefening, een speech, ik deed het allemaal.

De bevende handen hielden mij destijds niet tegen. Ik kon ze makkelijk verstoppen.
20 minuten intense stress, even alles geven en dan is het voorbij.
Even doorzetten, hoe vreselijk het ook is, het hoort erbij.
En ik was er oprecht succesvol in. Niemand merkte mijn stress op omdat ik de bevende handen wist te verbergen.

Ik begon langzamerhand te beseffen dat een onderdeel van mijn sociale angst spreekangst is.
Ik ging nogmaals, na verschillende pogingen, op zoek naar “een genezing”.
Ik kwam online In Balance tegen, wel helemaal in Gent,
maar ik had er alles voor over om dit te overwinnen.

Na ongeveer zes maanden in het traject bij Johanna, kan ik zeggen dat ik al zoveel overwonnen heb.
Ik heb mijn sociale leven terug opgepakt, ik ben nog steeds advocaat in hetzelfde kantoor en ik doe dingen waarvan ik een jaar geleden dacht dat ze voor mij onbereikbaar waren.

Samen met Johanna heb ik:
- de onbewuste denkprocessen die mijn paniek veroorzaakten, ontdekt en getransformeerd, zodat ik de paniek niet langer oproep;
- mijn spreekangst omgezet in spreekdurf;
- leren presenteren voor een groep;
- mijn grenzen leren aangeven op het werk;
- mijn communicatievaardigheden sterk verbeterd;
- en nog zoveel meer.

Stap voor stap herwon ik mijn zelfvertrouwen en begon ik te zien wat anderen altijd al zagen: een jonge, succesvolle vrouw met de wereld aan haar voeten.

Oh ja en die handjes? die blijven (bijna altijd) rustig en als ze me toch eens komen opzoeken, weet ik ze snel weer tot rust te brengen.

Cien -juriste